FichtiArt Φεστιβάλ: Έχει δικαίωμα ένα χωριό να κάνει τέχνη;

Πριν από 5 χρόνια, έμαθα μαζί με όλους τους κατοίκους της Αργολίδας και ίσως λίγο ακόμα παραπέρα, πως ένα χωριό του νομού διεξάγη Φεστιβάλ. Το χωριό, για να είμαστε ειλικρινείς οι αστοί μεταξύ μας, ήταν γνωστό επειδή βρίσκονταν ακριβώς απέναντι απο τις Μυκήνες, ήταν ένα χωριό που συναντούσες στο ταξιδάκι σου προς την πρωτεύουσα και είχε αστείο όνομα. Τα Φίχτια. 

Έχουν λοιπόν τα Φίχτια, έχει δικαίώμα το κάθε χωριό να κάνει Φεστιβάλ; Η ερώτηση προφανώς είναι ρητορική. Γι΄αυτό πρέπει να βελτιωθεί. Να γίνει σαφέστερη. Έχουν δικαίωμα τα Φίχτια, έχει δικαίωμα το κάθε χωριό να έχει ζωή; 

Η απάντηση σε αυτό το τελευταίο ερώτημα δεν είναι απλά καταφατική. Η εποχή μας, οι σχέσεις μας, η ζωή μας κυριαρχείται από αποξένωση, ατομικισμό, αλλοτρίωση, χειραγώγηση, μαζοποίηση, κατανάλωση και πολλά άλλα όμορφα. Όλα αυτά τα όμορφα δεν είναι θεωρίες συνομωσίας. Είναι απλά τυπικά σχεδιαγράμματα έκθεσης Λυκείου. Τόσο δεδομένα και αυτονόητα. Μέσα σε μια τέτοια εποχή επομένως, μόνο ένα χωριό μπορεί να έχει ζωή. Μόνο ένα χωριό μπορεί να κάνει τέχνη. 

5 χρόνια μετά λοιπόν που το Φεστιβάλ βρίσκεται ακόμα εδώ, έψαξα, ρώτησα, γενικώς ενδιαφέρθηκα να μάθω για την ποιότητά του, τους ανθρώπους που το οργανώνουν, πως το οργανώνουν, τα χρήματα που παίζουν και διάφορα παρόμοια. Όχι από δημοσιογραφικό ενδιαφέρον, δεν έχω τέτοιο, απλά για να ικανοποιήσω τη ρομαντική αρχική μου άποψη περί χωριών, τέχνης και τα συναφή. Συμφεροντολογικά δηλαδή.  

Και βρήκα πραγματάκια. 

Προφανώς, όπως όλα τα καλά πράγματα στην Ελλάδα, το Φεστιβάλ τρέχει με την βοήθεια ενός, δυο, τριών ανθρώπων που χτυπούν πόρτες, σηκώνουν τηλέφωνα, επικοινωνούν με αυτούς που πρέπει να επικοινωνήσουν, φορείς, εξουσίες και σφραγιδοκράτορες, οργανώνουν, δίνουν κατευθύνσεις και γενικώς κοντρολάρουν. Χωρίς αυτούς, το χάος. 

Αλλά...έμαθα επίσης πως σύσσωμο το χωριό, κάτοικοι, νέοι, γέροι, καταστηματάρχες βοηθούν το Φεστιβάλ με εθελοντική εργασία ή όποια άλλη βοήθεια μπορούν να δώσουν. Οι δε νέοι του χωριού πορώνονται με τη φάση. Κοινώς, όλο το χωριό αποτελεί μια συλλογικότητα που συνεργάζεται πάνω σε έναν στόχο. Κι ο στόχος είναι η τέχνη. 

Και πολύ χάρηκα. Και φέτος, που το Φεστιβάλ ακολουθώντας μια θεματική κατεύθυνση ανοίγματος σε άλλες τοπικές κοινότητες, έρχεται και στην πόλη μου, χάρηκα διπλά. 

Το Φεστιβάλ αυτοπαρουσιάζεται ως μια γιορτή τέχνης αλλά ταυτόχρονα στα δελτία τύπου που κυκλοφορεί γράφει διάφορα βαρύγδουπα για να περιγράψει τον εαυτό του, εκ των οποίων ένα έχει ίσως ιδιαίτερη σημασία: To Φεστιβάλ είναι μια δράση γύρω από την ποιότητα ζωής στην επαρχία.  Και το δεύτερο που έχει σημασία είναι πως όλες οι εκδηλώσεις του είναι δωρεάν για το κοινό. Η σημασία του δωρεάν δεν έγκειται στον τζαμπατζισμό του πράγματος. Έγκειται στο ευχαριστώ που πρέπει να πούμε σε αυτούς τους ανθρώπους. Κοινότητα προς κοινότητα. Πολίτης προς πολίτη. Πρώτον γιατί έτσι προστάζει το savoir vivre και δεύτερον για να βοηθήσουμε κι εμείς το Φεστιβάλ να πραγματώσει τον εαυτό του, βελτιώνοντας την ποιότητα της επαρχιακής ζωής μας. 

Το πρόγραμμα του FichtiArt θα το βρεις εδώ