Εψές, παραεψές, στο λιμάνι του Ναυπλίου, μια κυρία χτύπησε στο κεφάλι, με τη βοήθεια ενός κονταριού, έναν εργάτη του λιμένος και τον τραυμάτισε ελαφρώς. Οι λόγοι άγνωστοι για να δικαιολογήσουμε ή όχι τη βίαιη πράξη. Όπως λέμε όμως και στην πολίτικαλ κορέκτ εποχή μας, η βία καταδικάζεται απ’ όπου κι αν προέρχεται. Οι λόγοι επίσης του χτυπήματος είναι και ολίγον αδιάφοροι. Θα μου πεις, κι αν ο κύριος έκανε το...κι αν η κυρία προσπάθησε να κάνει το...δεν έχει σημασία. Κάθε πλευρά θα πει τη δική της εκδοχή. Κι όταν υπάρχουν δυο εκδοχές, δεν υπάρχει αλήθεια. Η εικόνα έχει μόνο σημασία. Η φωτογραφία της στιγμής. Μια τουρίστρια να χτυπά στο κεφάλι έναν αυτόχθονα ιθαγενή που εργάζεται εν ώρα καύσωνος.
Κι έτσι, ενώ το Ναύπλιο υποδέχεται το καλοκαίρι του όπως πάντα: με τα κοτεράκια του να λαμπυρίζουν στον ήλιο σαν χρυσά δαχτυλίδια σε ξένα δάχτυλα, και τους ντόπιους να σκύβουν, να βοηθούν, να εξυπηρετούν, να χαμογελούν ευγενικά στους περαστικούς του κόσμου, ένας καβοδέτης δεν πρόλαβε να πει καλησπέρα. Μια κυρία από το Βέλγιο, 66 ετών, με το ηθικό ανάστημα αποικιοκράτη, του έδωσε να καταλάβει με τον πιο άμεσο τρόπο ποιος δένει ποιον: τον χτύπησε με ένα κοντάρι στο κεφάλι, γιατί - τι θράσος! - εκείνος προσπαθούσε να της δέσει το σκάφος.
Το κοντάρι δεν ήταν εργαλείο, ήταν σύμβολο. Το σκάφος δεν ήταν πλωτό μέσο, ήταν εξουσία. Και ο καβοδέτης, όπως πάντα, ένας αόρατος άνθρωπος στη μέση, ανάμεσα στην παροχή και στη συγκατάβαση, στο καθήκον και στη φάπα. Τραυματίστηκε ελαφρά, όχι από το ξύλο, αλλά από την πραγματικότητα. Τη μόνιμη. Την ετήσια. Την εποχική. Εκείνη που λέει: «εσύ είσαι για να εξυπηρετείς και να μην υψώνεις το βλέμμα».
Η κυρία συνελήφθη, λένε, για απλή σωματική βλάβη. Ίσως αύριο αφεθεί ελεύθερη και κάνει τα ψώνια της στην παλιά πόλη. Θα αγοράσει ένα κεραμικό, ίσως μια πάνινη τσάντα με την Ακρόπολη. Ίσως κι ένα μαγνητάκι που γράφει “Filoxenia”. Θα συνεχίσει τις διακοπές της. Εκείνος, ο καβοδέτης, θα συνεχίσει να σφίγγει κόμπους και να αποφεύγει βλέμματα. Γιατί εδώ, ο ντόπιος είναι διακοσμητικό στοιχείο της εμπειρίας. Όχι πρόσωπο. Μόνο σώμα. Χέρια. Ώμοι. Μπράτσα.
Κάποιος έγραψε κάποτε πως ο τουρισμός είναι η σύγχρονη αποικιοκρατία με ηλιοθεραπεία. Με κατεστραμμένο τον παραγωγικό ιστό της χώρας, από τη μία άκρη μέχρι την άλλη, μόνο αυτός, μόνο ο τουρισμός μας έμεινε για να συμπληρώνεται με κάποια στοιχειώδη αξιοπρέπεια ο κρατικός μας προϋπολογισμός. Η «βαριά βιομηχανία» της χώρας, όπως αποκαλείται η τουριστική ανάπτυξη, ανθίζει μέσα από την υποταγή, τις απάνθρωπες συνθήκες διαμονής και εργασίας των παιδιών που δουλεύουν σεζόν, το χαμηλό βλέμμα, τα χαμηλά μεροκάματα και τη χαμηλή μας καθημερινότητα.
Η φάπα επομένως, έγινε πια το εθνικό μας καθήκον.
Ιούλιος 2025.
0 Σχόλια