Ο Γερμανός Υπουργός Άμυνας προειδοποίησε πως ίσως ζήσαμε το τελευταίο ειρηνικό καλοκαίρι της Ευρώπης. Κι αντί η Ήπειρος να εξοργιστεί, αντί να κατεβάσει τους λαούς της στους δρόμους, απλώς το άκουσε σαν καιρική πρόγνωση: «Ελαφρά συννεφιά και πιθανότητα πολέμου από το 2028».
Στις ίδιες δηλώσεις τονίστηκε πως ο πόλεμος υποτίθεται ότι θα ερχόταν μετά το 2029, αλλά δυστυχώς –όπως είπε με ένα σχεδόν τρυφερό σφίξιμο στη στεναχωρημένη του ψυχούλα – η Ρωσία μάλλον θα χτυπήσει νωρίτερα. Οπότε το 2028 φαντάζει πιο πιθανό έτος έναρξης των εχθροπραξιών.
Ωραία λοιπόν. Έχουμε ήδη τον εχθρό μας. Απομένουν τώρα ένα-δυο χρονάκια προπαγάνδας για να κυλιστεί πάλι η Ήπειρος στο αίμα. Η δήθεν πολιτισμένη. Η Γηραιά και «σοφή». Η Ευρώπη που θα στείλει τα τέκνα της, πορωμένα και οργισμένα, εναντίον της Ρωσικής Αρκούδας.
Πείτε στον Γερμανό Υπουργό πως εγώ δεν πρόκειται να πολεμήσω για καμία Ευρώπη. Πείτε και στον Έλληνα Υπουργό Άμυνας – εκείνον που μίλησε για ανάγκη διαμόρφωσης «πνεύματος αυτοθυσίας» στους πολίτες της Ευρώπης – πως ούτε να θυσιαστώ ούτε να αυτοθυσιαστώ θέλω, παρά μόνο για τα πράγματα που αγαπώ. Και σίγουρα η Ευρώπη δεν βρίσκεται ανάμεσά τους.
Αλλά ας πούμε ότι βρισκόταν. Ας πούμε ότι αγαπούσα την Ευρώπη και όσα πρεσβεύει. Αν πολεμούσα, ποιον πραγματικά θα υπηρετούσα; Την Ευρώπη των ανοιχτών συνόρων, της ανταλλαγής πολιτισμών, των λαών που συνυπάρχουν; Ή ένα οικονομικό σύστημα που προσπαθεί να κυριαρχήσει μέσα από τη βιομηχανία του πολέμου και τη διαχείριση της κρίσης σαν ευκαιρία;
Από πότε αυτή η Ευρώπη – η Ευρώπη που θα άξιζε να αγαπά κάποιος – δεν κάνει τα πάντα, τα πάντα όμως, για να αποτρέψει τον πόλεμο;
Είναι σχεδόν εξοργιστικό το πόσο εύκολα έχει αποδεχθεί την ιδέα της επερχόμενης σύγκρουσης. Τόσο εύκολα που μοιάζει πλέον ξεκάθαρο ότι τη θέλει. Την προκαλεί. Την χρειάζεται σαν καύσιμο, λες και δεν υπάρχει άλλος δρόμος, λες και η ιστορία δεν τη διδάσκει τίποτα. Λες κι εκατομμύρια τάφοι δεν ουρλιάζουν πως αυτό το μονοπάτι το έχουμε περπατήσει ήδη πολλές φορές.
Το πιο τραγικό;
Ότι σε μια ήπειρο που γεννήθηκε μέσα από εξεγέρσεις, αντιφασιστικά μέτωπα, κινήματα ειρήνης και κοινωνικούς αγώνες, σήμερα δεν υπάρχει ούτε ένα αξιοπρεπές αντιπολεμικό κίνημα.
Ούτε μια μαζική φωνή που να φωνάζει το αυτονόητο:
«Δεν θα σκοτώσουμε και δεν θα σκοτωθούμε για τις γεωπολιτικές ματαιοδοξίες των ισχυρών και τα συμβόλαια των πολεμικών εταιρειών».
Πώς γίνεται η απουσία ειρήνης να θεωρείται πλέον δεδομένη, και η αντίσταση στον πόλεμο να αντιμετωπίζεται σαν γραφικότητα;
Εγώ αρνούμαι να το δεχτώ. Αρνούμαι να θεωρήσω λογικό πως άγνωστοι άνθρωποι, σε γραφεία που δεν θα διαβώ, μπορούν να αποφασίζουν ότι το σώμα μου, το μέλλον μου, η ζωή μου, πρέπει να ντυθούν στο χακί και να ριχτούν σε μια σύγκρουση που δεν διάλεξα. Αρνούμαι να πιστέψω ότι ο πόλεμος είναι «αναπόφευκτος».
Κι αν όντως ζήσαμε το τελευταίο ειρηνικό καλοκαίρι, τότε το μεγαλύτερο σκάνδαλο δεν είναι ο πόλεμος που έρχεται. Είναι η σιωπή των κοινωνιών που τον βλέπουν να πλησιάζει και δεν κάνουν τίποτα.
Κάπου πρέπει να ξαναγεννηθεί ένα «όχι». Όχι για κάποια ιδεολογία. Όχι για κάποια μεγάλη θεωρία. Αλλά για χάρη της απλής ανθρώπινης αξιοπρέπειας και της κοινής λογικής.
0 Σχόλια