Σάββατο, 20 Δεκεμβρίου, μεσημέρι, γύρω στις δώδεκα, στην πλατεία Συντάγματος του Ναυπλίου. Σχεδόν ερημία.
Τρία μαγαζιά κλειστά, τα δύο τελείως, το ένα με μαζεμένα τραπεζοκαθίσματα. Στα υπόλοιπα καφέ ο κόσμος ολίγος. Πιτσιρίκια άφαντα. Και στη μέση της πλατείας, μια χριστουγεννιάτικη άμαξα μόνη και άδεια. Θα έλεγες πως το τοπίο ήταν καταθλιπτικό, αν το συνδύαζες κιόλας με τον συννεφιασμένο ουρανό.
Είναι καιρός τώρα, κοντά μια δεκαετία, που η πόλη δεν είναι πια χριστουγεννιάτικος προορισμός. Το χαρτί αυτό το έχει κάψει, ίσως από την υπερφόρτωση κόσμου στις υπόλοιπες γιορτές του χρόνου και, φυσικά, το καλοκαίρι.
Κι έτσι οδεύουμε προς τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά ήσυχα. Αναμένοντας τους φοιτητές να επιστρέψουν, να γεμίσουν με κάποια φασαρία τους δρόμους και τα σοκάκια, όσο μπορούν κι αυτοί οι δόλιοι να ξεστρατίσουν από τις οικογενειακές διδαχές που απαιτούν διακριτικότητα. Αναμένοντας και τους λίγους ξένους που μας αγαπούν ακόμη, ή που άργησαν να κλείσουν θέση στους ορεινούς προορισμούς. Και τους πέριξ της πόλης.
Οδεύουμε λοιπόν στο νέο έτος εντός των τειχών, με φίλους καρδιακούς και συγγενείς γύρω από το γιορτινό τραπέζι. Αφήνοντας μόνα τους τα χιλιάδες λαμπάκια να ομορφαίνουν το κλίμα της νύχτας, και την πόλη υπέροχη για τους περιπάτους της ημέρας, είτε με σακούλες είτε με άδεια χέρια και ζεστή καρδιά.
Στα καφέ της πλατείας οι λίγοι θαμώνες του σαββατιάτικου μεσημεριού μιλούν χαμηλά, όχι από σεβασμό στη σιωπή, αλλά γιατί δεν περισσεύει χώρος για εντάσεις. Και μέσα σ’ αυτή την ερημία, η πλατεία κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα: παίζει θέατρο χωρίς κοινό. Κρατάει τις θέσεις της, τα φώτα της, το σκηνικό της. Σηκώνει αυλαία μόνη της, από συνήθεια. Γιατί η πόλη, όταν δεν έχει κόσμο, φαίνεται αλλιώς. Χωρίς τους πολλούς εποχικούς προσκυνητές της ευθυμίας, το Ναύπλιο μένει αδιάφορο απέναντι στην ανάγκη μας να είναι κάτι άλλο πέρα από τον τόπο μας. Και ίσως αυτό, για λίγες μέρες, να είναι το μόνο ειλικρινές στολίδι της πόλης.
H Κυριακή ξύπνησε ηλιόλουστη. Τα σύννεφα διαλύθηκαν για να εμφανίσουν επιτέλους τα παιδιά.
0 Σχόλια