Έχουμε μια τραγωδία με 57 νεκρούς. Οι περισσότεροι νέα παιδιά. Φοιτητές και φοιτήτριες. Τα παιδιά αυτά έχουν γονείς. Τραγικές φιγούρες που βιώνουν το μείζον όλων των δραμάτων.
Οι γονείς αυτοί αποζητούν να μάθουν τα αληθινά αίτια του θανάτου των παιδιών τους και να τιμωρήσουν όλους τους ενόχους. Σαν τάμα. Σαν προσευχή. Σαν μοναδική πράξη αξιοπρέπειας και ζωής που τους απομένει. Ανθρώπινο, σεβαστό και απολύτως κατανοητό. Αν το παιδί σου το σκοτώσουν, το βρεις νεκρό μέσα στο διαμέρισμά του, πενθείς, λυγίζεις, συντρίβεσαι και μόλις ελάχιστα σε κρατήσουν τα πόδια σου όρθιο, επιθυμείς να μάθεις τους λόγους, ποιοί το έκαναν και πόσο βαριά θα τιμωρηθούν.
Αυτή είναι μια συναισθηματική κατάσταση, που κανείς δεν εύχεται να βρεθεί, κανείς δεν εύχεται ούτε καν ο εχθρός του να τη ζήσει, μια κατάσταση οδυνηρή. Με βάση λοιπόν το ηθικό δίκαιο, τους άγραφους νόμους, τη στοιχειώδη ανθρωπιά και τη χριστιανική παράδοση της χώρας, οποιαδήποτε αντίδραση εντός μιας τέτοιας συναισθηματικής κατάστασης δεν αγγίζεται. Αν ο γονιός για παράδειγμα, έξω από τα δικαστήρια, την ώρα που περνάει από μπροστά του ο κατηγορούμενος ως δολόφονος του παιδιού του, πηδήξει πάνω από το πλήθος για να τον πλακώσει στο ξύλο, να τον βρίσει χυδαία ή να τον απειλήσει, δεν του λέει κανείς "σκάσε και κάτσε κάτω". Τον σταματούν άμα προλάβουν, συγγενείς ή αστυνομικοί, και μετά σιωπούν. Δεν μπορεί ο γονιός αυτός να γίνει αντικείμενο κριτικής για ασέβεια στο δικαστήριο και στους θεσμούς. Δεν μπορεί να ειπωθεί πως εξυπηρετεί πολιτικά συμφέροντα αποσταθεροποίησης της χώρας. Δεν μπορεί να θεωρηθεί η πράξη του ως κίνηση αυτοπροβολής εξαιτίας της μανίας του να γίνει είδηση και να πουλάει το εγώ του στα κανάλια και τα social media. Απλά δεν μπορεί. Ακόμα και να τα σκεφτεί ένας άνθρωπος όλα αυτά για έναν πενθούντα γονέα, σιωπά από ντροπή.
Παρόλα αυτά, μετά από την περσινή διαμαρτυρία στην επέτειο της τραγωδίας των Τεμπών (ίσως τη μεγαλύτερη σε πλήθος πανελλαδική διαμαρτυρία στην ιστορία της Μεταπολίτευσης) που ακινητοποίησε τη χώρα, τρόμαξε την κυβέρνηση αλλά και την αντιπολίτευση για τον άπειρο κρυμμένο κόσμο που δεν μπορεί να προσεγγίσει, οι γονείς αυτών των νεκρών παιδιών δέχονται κυριολεκτικά έναν οχετό ύβρεων και κατηγοριών από λογαριασμούς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και βαρύτατους υπαινιγμούς από μεγαλοσχήμονες δημοσιογράφους.
Η τελευταία πράξη του δράματος είναι η περίπτωση του κυρίου Πάνου Ρούτσι. Ο Πάνος Ρούτσι, πατέρας θύματος των Τεμπών, κάθεται μέρες στο Σύνταγμα. Δεν τρώει και ζητά να ανοίξει ξανά ο τάφος του παιδιού του για να γίνουν τοξικολογικές εξετάσεις. Να μάθει. Να αποκλείσει ή να επιβεβαιώσει κάτι που η επίσημη Δικαιοσύνη δείχνει να μη θέλει να εξετάσει. Το οφείλει στο παιδί του και τον εαυτό του. Ένα αίτημα απολύτως δίκαιο, το οποίο του απαγορεύεται και το οποίο όλος ο πολιτικός κόσμος της χώρας πλην κυβέρνησης, θέλει να υλοποιηθεί.
Και όλο αυτό το διάστημα της απεργίας πείνας, ο κύριος Ρούτσι δέχεται τόνους ειρωνείας, σαρκασμού, κριτικής και αστεϊσμών για την πράξη του, από δεκάδες λογαριασμούς του κυβερνοχώρου και από δεκάδες σχολιαστές της οθόνης. Την ίδια ώρα που η εξουσία δεν συνδιαλέγεται προς το παρόν μαζί του και δεν του δίνει ούτε μια στοιχειώδη πολιτική απάντηση για την άρνηση ικανοποίησης του αιτήματός του.
Είναι αδιάφορο αν αυτοί οι λογαριασμοί και οι σχολιαστές έχουν ή δεν έχουν οικονομικές δοσοληψίες με την εξουσία. Είναι αδιάφορο επίσης αν ο κύριος Ρούτσι έχει δίκιο ή όχι. Όλα αυτά είναι αδιάφορα γιατί αποτελούν ερωτήματα που δεν απαντούν στο μείζον όλων των αμαρτημάτων: Την προσβολή του πένθους ανθρώπων που έχασαν τα παιδιά τους.
Πάμε με τα καλά μας;
Ναύπλιο, 22 Σεπτεμβρίου 2025.
0 Σχόλια