Δεν είναι ιδέα μας. Είναι πανδημία μικρή, καφετιά και με κεραίες. Ενίοτε και με ιπτάμενες ικανότητες. Οι κατσαρίδες πλέον δεν τρέχουν να κρυφτούν – βγαίνουν πασαρέλα στην κουζίνα, στα μπάνια, ανάμεσα σε ψίχουλα και σταγόνες σαπουνόνερου. Αποφεύγουν παντόφλες με την άνεση του μπαλαρίνου και δεν έρχονται ποτέ μόνες. Αν βλέπεις μία, κάπου εκεί γύρω, κρυμμένες στο σκοτάδι, η οικογένεια κάνει πρόβα για το επόμενο επεισόδιο «Νυχτερινές Επιδρομές».
Οι ειδικοί λένε ότι φταίει η κλιματική αλλαγή, η ζέστη, οι πόλεις μας. Εγώ λέω φταίει που δεν τις φοβόμαστε αρκετά – κι αυτές το πήραν χαμπάρι. Κι αν παλιά τα εντομοκτόνα τις έστελναν στον άλλο κόσμο, τώρα γελάνε με τα σπρέι, σαν έφηβοι που μυρίζουν αποσμητικό. Εξελιγμένες, σκληρές, έτοιμες για μαραθώνιο στα πλακάκια. Κι ας μην μεταδίδουν αρρώστιες όπως νομίζουμε – η ζημιά είναι στο μυαλό. Μόλις εμφανιστούν, πατάνε το κουμπί «φόβος + αηδία» στον εγκέφαλο και ξυπνάει μέσα μας ο πρωτόγονος κυνηγός που θέλει να εξαφανίσει ό,τι τον κάνει να ανατριχιάζει.
Δεν είναι ο πόνος που φοβόμαστε, είναι η μόλυνση. Οχι το δάγκωμα – η εισβολή. Η κατσαρίδα δεν θα σε χτυπήσει, αλλά θα περπατήσει πάνω στο ψωμί σου, κι αυτό είναι χειρότερο. Ο νόμος της μόλυνσης γράφει: ό,τι αγγίζει η αηδία, γίνεται κι αυτό αηδιαστικό. Γι’ αυτό και μια κατσαρίδα δεν μολύνει μόνο το πάτωμα – μολύνει τη νύχτα σου.
Κι έτσι, στις τρεις το πρωί, όταν ανάψεις το φως της κουζίνας και δεις εκείνο το γυαλιστερό, θωρακισμένο πράγμα να τρέχει με ταχύτητα F1, ξέρεις ότι χάνεις. Γιατί δεν είναι μόνο το έντομο. Είναι ολόκληρη η αίσθηση ότι κάτι ξένο, βρώμικο, ανεξέλεγκτο, μπήκε στον χώρο σου. Κι εσύ, άνθρωπος του 21ου αιώνα, με κλιματισμό, Wi-Fi και έξυπνο ψυγείο, είσαι και πάλι το παιδί των σπηλαίων.
Κι αν τις ρωτήσεις γιατί ήρθαν, δεν θα σου απαντήσουν. Δεν μιλάνε τη γλώσσα μας – μιλάνε τη γλώσσα της αντοχής. Ζουν σε ό,τι εμείς πετάμε, τρέφονται με τις παραλείψεις μας, κάνουν έρωτα μέσα σε σωλήνες αποχέτευσης και γεννούν στο σκοτάδι. Κι όσο εμείς πολεμάμε με σπρέι και παγίδες, εκείνες καταγράφουν άλλη μια μικρή νίκη στον πόλεμο που δεν τελειώνει ποτέ. Γιατί οι κατσαρίδες ξέρουν κάτι που εμείς ξεχνάμε: το μέλλον δεν ανήκει στους δυνατούς, αλλά σε αυτούς που αντέχουν.
0 Σχόλια