Αμοργός, 26 Ιουλίου. Πανηγύρι. Ψημένη ρακή, μουσική, νότες να κυλούν στο πετσί του Αιγαίου. Ώσπου o χώρος συντονίστηκε με τα μεγάλα συλλαλητήρια της πρωτευούσης.
Ομάδα νεαρών, με σημαίες της Παλαιστίνης και φωνές σφιγμένες από θυμό, μπήκε στον χορό όχι για καγκελάρι αλλά για σύνθημα: «Λευτεριά στην Παλαιστίνη!»
Ένας "στίχος" πολιτικός, διαχρονικός με βάση την ηλικία μου, δηλαδίς τον θυμάμαι από τότε που γεννήθηκα, επίκαιρος, όσο ποτέ άλλοτε, και ταυτόχρονα πλέον διχαστικός.
Απέναντι, το μικρόφωνο του μουσικού ανασήκωσε πατριωτικό τόνο: «Λευτεριά στην Ελλάδα και την Κύπρο!» Με άλλα λόγια, γιατί ασχολείστε με αυτούς; Ασχοληθείτε με εμάς πρώτα.
Η σκηνή δεν άντεξε το βάρος του ζυγίσματος. Το πανηγύρι πάγωσε. Μια μπίρα εκτοξεύτηκε. Το ρεύμα κόπηκε – κυριολεκτικά. Σκοτάδι. Σαν να ‘ταν παραγγελιά το blackout, να φωτιστεί αυτό που κυριαρχεί αλλά συχνά παραμένει αθέατο: ο διχασμός.
Στο νησί των ποιητών, το γλέντι έγινε φωνή, η φωνή σύγκρουση, η σύγκρουση συμπλοκή. Και το ρεύμα, διακόπτης του έθνους: ανοιχτό ή κλειστό. Εμείς ή οι άλλοι. Πάντα έτσι. Έπειτα ήρθε το Λιμενικό, σαν επαναληπτικό μέτρο. Ένα déjà vu ελληνικής τάξης: να ‘ρθει κάποιος «τρίτος» να χωρίσει τα παιδιά που μαλώνουν στη γιορτή.
Και κάπως έτσι, το πανηγύρι της Ψημένης τελείωσε με την Ελλάδα στον δικό της φαύλο κύκλο:
Όπου η διαφωνία δεν έχει θέση στο τραπέζι, μόνο στρατόπεδα. Όπου η Ιστορία δεν διδάσκει, παρουσιάζεται κατά το δοκούν και αναλόγως χρωματικών αποχρώσεων. Όπου η σύγκρουση προηγείται της κατανόησης — από ένστικτο. Όπου κανείς δεν ακούει για να καταλάβει — μόνο για να απαντήσει. Όπου ο άλλος, ακόμα κι αν χορεύει δίπλα σου, ανήκει κάπου ύποπτα αλλού. Δεν είναι τέλος πάντων μαζί σου. Δεν είστε κοινωνία. Ένα μπουρδέλο είσαστε.
0 Σχόλια