Νερό τέλος; Η Ελλάδα διψάει και δεν φταίει μόνο ο καιρός

Η Ελλάδα βρίσκεται πλέον στη 19η θέση παγκόσμιας επικινδυνότητας για λειψυδρία. Το ανακοίνωσε και ο Πρωθυπουργός, συνοδεύοντας την πραγματικότητα με λέξεις όπως «ολοκληρωμένος σχεδιασμός» και «εθνική στρατηγική».

Αλλά το νερό δεν ακολουθεί δελτία τύπου. Λείπει ήδη.

Ο πολίτης: Τέρμα οι δικαιολογίες

Η καθημερινότητα είναι γεμάτη από μικρές ή μεγάλες σπατάλες.

Όταν η βρύση τρέχει χωρίς λόγο, όταν το νερό του ντους διαρκεί όσο μια ολόκληρη συναυλία, όταν το αυτοκίνητο χρειάζεται «πλύσιμο με το λάστιχο», δεν υπάρχει περιθώριο παρερμηνείας: το πρόβλημα ξεκινά από το άτομο.

Η αλλαγή συμπεριφοράς δεν είναι εθελοντική. Είναι αναγκαιότητα. Όποιος συνεχίζει να θεωρεί το νερό ανεξάντλητο, ζει σε άλλο αιώνα.

Η κοινωνία: Από την απάθεια στην ευθύνη

Η συλλογική αδράνεια κοστίζει. Οι πολίτες δεν είναι απλοί παρατηρητές.

Χρειάζεται ενημέρωση, οργάνωση, πίεση προς θεσμούς και τοπικές αρχές. Όταν υπάρχει διαρροή σε δημόσιο χώρο, το να «μην είναι δική μας δουλειά» δεν είναι δικαιολογία. Είναι συνενοχή.

Η κοινωνία των πολιτών μπορεί και πρέπει να κινητοποιηθεί. Όχι με hashtags και φεστιβάλ «ευαισθητοποίησης», αλλά με έργα, συνεργασίες, πρακτικά βήματα.

Το Κράτος: Όχι άλλα σχέδια χωρίς εφαρμογή

Η πολιτεία φέρει την κεντρική ευθύνη.

Για τις υποδομές που δεν έγιναν ποτέ, για τα δίκτυα ύδρευσης που στάζουν δεκαετίες, για τις επενδύσεις που χάθηκαν σε φακέλους και προκηρύξεις χωρίς αποτέλεσμα.

Η διαχείριση των υδάτινων πόρων απαιτεί πολιτική βούληση και τεχνογνωσία. Όχι απλώς διαγγέλματα, αλλά αυστηρό έλεγχο σε γεωργία και βιομηχανία, έξυπνες υποδομές και δίκτυα μετρητών, δημόσιες καμπάνιες με αντίκτυπο.

Η παγκόσμια κοινότητα: Ώρα για λιγότερη υποκρισία

Η κλιματική αλλαγή δεν είναι αφηρημένη έννοια. Είναι μέρος της καθημερινής ξηρασίας, των εξαντλημένων υδροφορέων, των συγκρούσεων για το νερό.

Όταν το 1% του πλανήτη απολαμβάνει τεχνητές λίμνες και ιδιωτικές πισίνες, και δισεκατομμύρια άνθρωποι διψούν, δεν πρόκειται για σύμπτωση. Είναι πολιτική επιλογή.

Η διεθνής κοινότητα οφείλει να σταματήσει τις «πράσινες κορδέλες» και να μιλήσει με έργα. Συνεργασία, καινοτομία, μεταφορά τεχνογνωσίας, ρύθμιση της πολυεθνικής εκμετάλλευσης.

Το συμπέρασμα

Το νερό δεν είναι δεδομένο. Είναι ήδη λιγότερο, πιο ακριβό και λιγότερο διαθέσιμο.

Αν δεν υπάρξει ριζική αλλαγή στάσης — σε όλα τα επίπεδα — η επόμενη γενιά δεν θα διψά απλώς. Θα παλεύει για σταγόνες.

Ή σώζουμε το νερό — ή τελειώνουμε μαζί του.