Ο Γουίλιαμ Σάτνερ και η είσοδος στην ψηφιακή αιωνιότητα
Ο Γουίλιαμ Σάτνερ, 94 χρονών, μισό αιώνα εξερευνούσε το διάστημα ως Captain Kirk. Τώρα εξερευνά την αθανασία. Όχι με διαστημικές ρουκέτες του Star Trek, αλλά με αλγόριθμους. Μπαίνει στην ψηφιακή αιωνιότητα μέσω της StoryFile – μιας αμερικανικής εταιρείας που υπόσχεται πως ο θάνατος μπορεί να γίνει απλώς... διακοπή σήματος.
Σκοπός της; Να μην πεθαίνει ποτέ ο άνθρωπος. Τουλάχιστον όχι πλήρως.
Πώς; Με συνεντεύξεις, βίντεο, νευρωνικά δίκτυα. Φτιάχνεις ένα avatar. Σαν εσένα, που μιλάει, απαντά, θυμάται. Όχι μόνο τι έκανες, αλλά πώς το είπες, γιατί το σκέφτηκες, πώς το ένιωσες.
Το μέλλον δεν έρχεται. Είναι εδώ. Και έχει φωνή. Τη δική σου.
Συνομιλίες με τους νεκρούς – τώρα από το κινητό σου
Η StoryFile ξεκίνησε ακριβά. Επαγγελματικά στούντιο, πολυκάμερες, συνεργείο, χιλιάδες δολάρια. Τώρα; Από το σαλόνι σου, με ένα κινητό απλώς απαντάς ερωτήσεις σε έναν AI συνεντευκτή. Μιλάς για σένα – από το πρώτο σου φλερτ μέχρι τη φιλοσοφία ζωής σου.
Και όλα αυτά μένουν. Ψηφιακά. Κρυοσυντηρημένα σε servers. Για πάντα. Ή έστω όσο αντέξει το ρεύμα.
Η Άλεξ Κουίν, CEO της StoryFile, λέει πως τα avatars στην αρχή «λένε και καμιά κουταμάρα». Το AI χρειάζεται εκπαίδευση. Θέλει υλικό. Όσο περισσότερο δίνεις, τόσο περισσότερο σε θυμίζει. Και όχι απλώς «θυμίζει». Μιλάει όπως εσύ. Με τα λόγια σου. Με τον τρόπο σου.
Όταν ο θάνατος γίνεται τεχνικό πρόβλημα
Οι άνθρωποι ζητούν κάτι. Όχι αιωνιότητα – επαφή. Η Κουίν λέει πως κάθε μέρα λαμβάνουν email από ανθρώπους που χάνουν τους δικούς τους. «Ο γιος μου έχει καρκίνο τελικού σταδίου» γράφει μια μητέρα. Και ζητά τρόπο να μείνει η φωνή του. Το γέλιο του. Η ιδέα του.
Η παλιά εκδοχή της υπηρεσίας – με συνεργείο που ταξιδεύει – δεν αρκούσε. Τώρα ο καθένας, από οπουδήποτε, μπορεί να καταγράψει τον εαυτό του.
Fredbot: η πρώτη συνομιλία με το φάντασμα του πατέρα σου
Το 2016, ο Ρέι Κούρτζβαϊλ, μελλοντολόγος, έφτιαξε τον Fredbot. Ένα AI βασισμένο στον πατέρα του. Συνομιλούσε μαζί του. Και ένιωθε ότι είναι πραγματικά εκεί. Ο Fredbot θυμόταν την κηπουρική, τα αστεία, τα βιβλία, τη φράση «το νόημα της ζωής είναι η αγάπη».
Ο Κούρτζβαϊλ είχε προβλέψει ότι θα φτάσουμε σε μεγάλα γλωσσικά μοντέλα που θα αναπαριστούν πλήρως ανθρώπους, αν έχουν αρκετές πληροφορίες. Και να που ήρθε η στιγμή. Τα μοντέλα υπάρχουν. Οι πληροφορίες επίσης. Το ερώτημα: Εμείς είμαστε έτοιμοι;
Ψηφιακή ζωή. Αθανασία ή παγίδα;
Εδώ δεν μιλάμε για τεχνολογία που βοηθά τη ζωή. Μιλάμε για τεχνολογία που την...συνεχίζει. Που την αναπαριστά. Που την διατηρεί. Όχι σαν αρχείο. Σαν συνομιλητή. Σαν παρουσία. Σαν φάντασμα που ξέρει ποιος ήσουν, τι έλεγες, πώς αγαπούσες.
Είναι αυτό λύτρωση ή φυλακή; Παρηγοριά ή άρνηση του τέλους;
Ίσως η απάντηση να είναι αδιάφορη. Γιατί, είτε το θες είτε όχι, στο μέλλον δεν θα πεθάνεις εντελώς. Θα πεθάνει το σώμα σου. Η φωνή σου, όμως, θα συνεχίζει. Και κάπου, κάποιος, θα σε ρωτήσει:
«Γιατί δεν πήγες ποτέ στο Παρίσι;»
Κι εσύ – ή ό,τι απέμεινε από σένα – θα απαντήσεις:
«Γιατί δεν είχα λόγο. Εκείνη δεν ήθελε.»
0 Σχόλια