Τον είδα να κάθεται σ΄ένα παγκάκι της παραλίας. Ήταν ξημέρωμα. Μαλλιά λιγδωμένα από μια παλιά υγρασία. Σακάκι παλιομοδίτικο. Δεν ξέρω με ποιο τρόπο το μυαλό μου σχημάτισε το πρόσωπό του. Κάτι εικόνες της κακιάς ώρας έχω δει, μερικά σκίτσα και τη διάσημη φωτογραφία του ως νεκρός, αμέσως μετά την αυτοχειρία. Ήταν ήσυχος. Όχι ήρεμος. Από εκείνους που κάνουν το θόρυβο μέσα τους.
Δεν κοιταχτήκαμε πολύ. Ούτε χρειάστηκε. Ήξερα ποιός ήμουν, ήξερε ποιος ήταν. Και το ανάποδο. Για λόγους ταπεινότητας εγώ του μίλησα πρώτος. Σαν σήμερα πέθανες, του είπα. 21 Ιουλίου. Τί κάνεις εδώ Κωστάκη;
Με κοίταξε με περιφρόνηση γνωρίζοντας πως εγώ τον έφερα εκεί. Αμέσως μπήκα σε αμυντική στάση, νιώθοντας ένοχος για την επιλογή μου. Του είπα πως η Πρέβεζά του δεν έχει καμία σχέση με το Ναύπλιο μου. Ούτε τότε, ούτε τώρα.
Μάλλον το είπα ολίγον επιθετικά γιατί μου απάντησε. Και η αστική υποκρισία; Με ρωτάει. Οι μικροαστοί που μιμούνται τους αστούς; Οι αστοί που μιμούνται τους μεγαλοαστούς; Οι φτώχοι που κάνουν πως δεν υπάρχουν; Οι επισημότητες; Τα ψυχοφάρμακα που ξεπουλάν στα φαρμακεία; Αυτοί οι ξένοι, οι επισκέπτες που σκεπάζουν το καθημερινό τίποτα της πόλης;
Δε μίλησα. Τον ακολούθησα μέχρι τη θάλασσα. Ήθελε, λέει, να κάνει μια ακόμα απόπειρα. Για το γαμώτο. Να δει αν πιάνει σε δεύτερη ζωή. Δεν τον εμπόδισα. Μόνο του ‘δωσα ένα τσαλακωμένο χαρτί με μια αράδα που είχα γράψει παλιά. Εκείνος το κράτησε χωρίς να το διαβάσει. Το ’σφιξε, το έβαλε στην τσέπη και χάθηκε προς τα μέσα. Σαν σκιά που επιστρέφει στη μήτρα της. Ούτε πλατς, ούτε πλουφ. Σιωπή.
Πιο πίσω, η πόλη έβαζε ήδη αντιηλιακό και έβγαζε selfies στα κανόνια με θέα το ανοιχτό πέλαγος. Ο ήλιος είχε πια εμφανιστεί εν μέσω καύσωνος.
Καθόμουν ώρα στο παγκάκι του. Δεν άλλαξε τίποτα. Μόνο που έμεινε ένα μικρό σημάδι στο ξύλο, σαν καψάλισμα. Ίσως από την ανάσα του. Ίσως από την απουσία του. 97 χρόνια. 21 Ιουλίου 1928.
0 Σχόλια