Κάθε καλοκαίρι, όσο ανεβαίνει ο ήλιος και στεγνώνει η σκιά, ακούγεται ένας ήχος που γεμίζει τον αέρα. Μονότονος, επαναλαμβανόμενος, επίμονος. Το τερέτισμα των τζιτζικιών. Κάποιοι το λένε μουσική του καλοκαιριού, άλλοι, τελείως ξενέρωτοι, φασαρία. Όμως κανείς δεν σκέφτεται τι σημαίνει. Γιατί λίγοι ξέρουν.
Αυτός ο ήχος δεν είναι τραγούδι ευφορίας. Είναι αγωνία. Είναι ερωτικό κάλεσμα και προσευχή μαζί. Είναι το τελευταίο πράγμα που κάνουν πριν πεθάνουν.
Τα τζιτζίκια, πριν βγουν στο φως, ζουν για χρόνια μέσα στη γη. Σκουλήκια σε αναμονή ουρανού. Μπορεί τέσσερα, δεκατρία ή δεκαεπτά χρόνια. Χωρίς φτερά, χωρίς φωνή, χωρίς έρωτα. Μόνο υπομονή.
Και μετά, ένα καλοκαίρι, βγαίνουν. Ανεβαίνουν στα δέντρα. Βγάζουν φτερά. Και αρχίζουν να τραγουδούν. Όχι για να χαρούν, αλλά για να προλάβουν. Έχουν λίγες εβδομάδες ζωής. Και έναν μόνο σκοπό: να ζευγαρώσουν.
Τα αρσενικά τραγουδούν. Τα θηλυκά – που είναι βουβά – ακούνε. Κι αν το τραγούδι είναι σωστό, πλησιάζουν. Γίνεται το ζευγάρωμα. Μετά, αυγά που πέφτουν στο χώμα. Και μετά, τέλος και για τους δυο. Θάνατος.
Πολλά δεν προλαβαίνουν καν. Μένουν κολλημένα στο κουκούλι τους. Γεννιούνται με σπασμένα φτερά. Πιάνονται από πουλιά. Γίνονται τροφή ή θόρυβος που σβήνει.
Το πιο ειρωνικό: είναι κουφά. Δεν ακούν τον ήχο που παράγουν.
Ο Πλάτωνας έλεγε πως κάποτε, οι πρώτοι που άκουσαν τις Μούσες μαγεύτηκαν τόσο, που ξέχασαν να φάνε και να πιουν. Και πέθαναν. Κι έγιναν τζιτζίκια. Από τότε τραγουδούν όλη μέρα, άυπνα και ακούραστα, μεταφέροντας στους θεούς τις σκέψεις των ανθρώπων.
Σήμερα δεν ακούμε έτσι. Μας ενοχλεί ο ήχος. Κάποιους, ξενέρωτους. Τον λένε φασαρία. Ξεχνάνε πως είναι κραυγή πριν το τέλος.
«Ο χρόνος τελειώνει. Κάνε αυτό που ήρθες να κάνεις».
Ίσως για αυτό ακούγονται πάντα μεσημέρι. Όταν δεν μπορείς να κρυφτείς. Όταν καμιά σκιά δεν σε σώζει.
"...ένας τζίτζικας που έπεισε χιλιάδες άλλους..."
Άξιον Εστί, Οδυσσέας Ελύτης
0 Σχόλια