Υπήρξε μια εποχή που το παλιό Τελωνείο, αυτό το πέτρινο κουτί με τα μικρά του παράθυρα στραμμένα προς τη θάλασσα, δεν ήταν πολιτιστικός πολυχώρος με εκθέσεις θαλασσογραφίας και μοντέρνους προβολείς. Ήταν το άντρο των τελωνειακών, αυτών των σιωπηλών διαχειριστών της οικονομικής αναπνοής της πόλης. Εκείνοι που κρατούσαν τα χαρτιά με τα φορτωτικά, τις σφραγίδες με τα λιοντάρια και τους φόρους στα καπνά, στο οινόπνευμα, στο αλάτι και στη ζωή μας.
Για χρόνια, το κτίριο αυτό δεν ήταν τίποτα άλλο από το πρόσωπο του Νόμου με μουστάκι, μάτια βυθισμένα στα έγγραφα, και δάχτυλα λεκιασμένα από μελάνι και προμήθειες. Οι τελώνες δεν ήταν καλοί, ούτε κακοί. Ήταν αναγκαίοι. Και όλοι ήξεραν ότι οι αναγκαίοι άνθρωποι έχουν δικαίωμα στη μικρή τους διαφθορά. Έτσι βολευτήκαμε από τα τότε μέχρι τα σήμερα.
Έτσι, κάποιοι από δαύτους δεν έκαναν μόνο τη δουλειά τους. Ξεχείλισαν από εξουσία ή γονάτισαν από χρέος και άρχισαν να κρατούν περισσότερα απ’ όσα τους αναλογούσαν. Όμως οι καιροί ήταν ακόμα σκοτεινοί και η δικαιοσύνη δεν περνούσε από τα δικαστήρια. Περνούσε από τα βράχια. Και μια νύχτα που η θάλασσα ήταν ατάραχη σαν κεντημένο σεντόνι, τρεις τελώνες —κάποιοι λένε τέσσερις— φορτώθηκαν σε μια μαούνα χωρίς πανί και χωρίς επιστροφή. Και τους έριξαν από τον βράχο μπροστά απ’ το Τελωνείο, εκεί που το κύμα μοιάζει πιο σκούρο απ’ το αίμα. Κανείς δεν τους ξαναείδε, μα από τότε, αν σταθείς δίπλα στα παράθυρα του κτιρίου ένα βράδυ χωρίς φώτα, μπορείς να ακούσεις χαμηλόφωνους διαλόγους.
Εκείνοι που τους έριξαν δεν γράφτηκαν ποτέ σε κανένα βιβλίο, γιατί στο Ναύπλιο η τιμωρία είναι δουλειά ιδιωτική. Η πόλη απλώς παρατηρεί για λίγο και μετά ξεχνά ρίχνοντας πάνω από το έγκλημα μια πλακόστρωτη διαδρομή περιπάτου και έναν προβολέα χαμηλής κατανάλωσης. Η πόλη αναπαύεται σήμερα. Έκανε το καθήκον της. Έθαψε τους υπεράριθμους διαχειριστές της και κράτησε τους υπόλοιπους ως τουριστικό αξιοθέατο. Άνοιξε το Τελωνείο και το ονόμασε «πολιτιστικό πολυχώρο». Έβαλε στους τοίχους του φωτογραφίες με καΐκια, κύματα και γλάρους. Η ενοχή δεν χρειάζεται συγχώρεση στο Ναύπλιο. Θέλει μόνο μια ωραία κορνίζα.
Το Ναύπλιο ξεχνά γιατί ποτέ δεν ένιωσε ότι πρέπει να λογοδοτήσει. Μόνο να συνεχίσει – να γλιστρήσει μέσα από τον καιρό, σαν πέτρα μέσα στο αλάτι. Και ό,τι κρύβεται κάτω απ’ το Τελωνείο, κάτω από την ίδια μας την ιστορία, να το σκεπάσει ο μύθος.
Ιούλιος 2025.
0 Σχόλια