Τα Χριστούγεννα είναι η γιορτή της αγάπης, της αλληλεγγύης, της οικογένειας, των δώρων, των συγχωρήσεων, της προσφοράς και κυρίως της κοινότητας. Μια χριστιανική γιορτή, η γέννηση ενός Θεού και ό,τι Αυτός σηματοδοτεί για την κοινωνία, μέσα στις κρύες μέρες και νύχτες του χειμώνα.
Τις τελευταίες δεκαετίες της νεοελληνικής πραγματικότητας, η έναρξη αυτής της γιορτής για μια πόλη, το άναμμα του Χριστουγεννιάτικου Δέντρου, συνδυάζεται με την παρουσία κάποιου διάσημου καλλιτέχνη. Από τη μία άκρη της χώρας μέχρι την άλλη, καλλιτεχνικές περσόνες του τηλεοπτικού φακού και του δισκογραφικού status quo πρωταγωνιστούν στα εγκαίνια των Χριστουγέννων. Και πες πως αυτή η παρουσία είναι κάπως δικαιολογημένη στις μεγαλουπόλεις, εκεί που δεν γνωρίζεις πώς λέγεται ο διπλανός σου· εκεί που δεν μπορείς να γιορτάσεις εύκολα αγκαλιά με τον άλλον. Οι μικροί τόποι όμως; Τι ανάγκη έχουν;
Χριστούγεννα είναι, παιδιά υπάρχουν. Τα Χριστούγεννα δεν είναι για τα παιδιά; Ας είναι όλα τα παιδιά εκεί. Νήπια, παιδιά, έφηβα, όλα. Θεατρικές ομάδες δεν έχει ένας μικρός τόπος; Ας είναι όλες εκεί. Τραγουδιστές και μουσικούς δεν έχει ένας μικρός τόπος; Ζωγράφους; Ντιτζέηδες; Χορευτές; Ας είναι εκεί οι πάντες, τέλος πάντων.
Τι ανάγκη έχει επομένως ένας μικρός τόπος να στήσει ένα πανηγυράκι γύρω από έναν διάσημο, λες και χρειάζεται εισαγόμενη λάμψη για να φωτίσει τον χειμώνα του; Η λάμψη πρέπει να υπάρχει ήδη — στα πρόσωπα των ανθρώπων που συναντιούνται κάθε μέρα, στα παιδιά που μεγαλώνουν δίπλα-δίπλα, στις φωνές που ενώνονται στις πλατείες χωρίς μικρόφωνα υψηλής ισχύος. Όταν μια κοινότητα επιλέγει να γιορτάσει με τα δικά της πρόσωπα, η γιορτή αποκτά ρίζες. Δεν είναι ένα στιγμιαίο θέαμα που περνά και φεύγει. Είναι μια πράξη αυτογνωσίας και μια πράξη χαράς για τη ζωή εδώ.
Εκτός αν αυτός ο τόπος δεν είναι πια κοινότητα. Δεν έχει ρίζες, δεν έχει χαρές, ούτε «γουστάρει» αυτογνωσίες. Πως προτιμά απευθείας πληρωμές σε ανθρώπους της τηλεόρασης, που τους βλέπει με ανοιχτό το στόμα κάθε βράδυ, παρά μια αληθινή γιορτή. Εκτός αν, δηλαδή, κάπου στην πορεία πίστεψε πως η χαρά του πρέπει να μιμείται τη χαρά των άλλων τόπων, των πιο «εκσυγχρονισμένων», για να θεωρηθεί αληθινή.
Αν δηλαδή καλός είναι κι ο Χριστούλης και ό,τι Αυτός σηματοδοτεί, αλλά σαν τον Άη-Βασίλη της Coca-Cola, δεν έχει.
0 Σχόλια