Την Τρίτη 16 Δεκεμβρίου του σωτήριου έτους 2025, η χώρα μαθαίνει ξανά την παλιά αλήθεια της δημοσιονομικής πολιτικής: ο Προϋπολογισμός δεν είναι απλώς ένα βιβλίο αριθμών, είναι ένας κατάλογος προτεραιοτήτων. Και, όπως πάντα, οι προτεραιότητες διαβάζονται καλύτερα στον δρόμο παρά στα έδρανα.
Είναι λοιπόν η μέρα που ο προϋπολογισμός περνά από το τελευταίο κατώφλι. Κι εκεί, έξω από τα παλιά βασιλικά ανάκτορα, όπου τώρα στεγάζεται η προεδρευόμενη κοινοβουλευτική δημοκρατία, αλλά και παραπέρα, σε όλη τη χώρα, μαζεύεται ο γνωστός θίασος της ελληνικής πραγματικότητας: δημόσιοι υπάλληλοι, νοσοκομειακοί, εργαζόμενοι στην αυτοδιοίκηση, σωματεία του ιδιωτικού τομέα, μαζί και μια επίμονη αγροτική παρουσία.
Η ΑΔΕΔΥ κήρυξε 24ωρη πανδημοσιοϋπαλληλική απεργία «ενάντια» στον νέο προϋπολογισμό, τον οποίο χαρακτηρίζει φορομπηχτικό και αντιλαϊκό, με νέα προνόμια για τους μεγάλους ομίλους. Στο ίδιο κείμενο βάζει στο κέντρο το παλιό τραύμα των δημοσίων υπαλλήλων: μισθοί «στα τάρταρα» και ο 13ος και ο 14ος μισθός κομμένοι, την ώρα που, όπως σημειώνει, κατευθύνονται πάνω από 21 δισ. ευρώ σε επενδύσεις «πολεμικής οικονομίας».
Οι δικαστικοί υπάλληλοι, από την άλλη, ζητούν πραγματικές αυξήσεις, επαναφορά επιδομάτων, κάλυψη κενών οργανικών θέσεων, ασφαλείς συνθήκες εργασίας και (το πολιτικά φορτισμένο, αλλά κοινωνικά απλό) αίτημα για 13ο και 14ο μισθό. Είναι σαν να θυμίζουν ότι το «δώρο» δεν είναι φιλοδώρημα. Είναι μνήμη μιας μισθολογικής κανονικότητας που κόπηκε και έμεινε σαν μισοσβησμένη πινακίδα σε κάποιον ξεχασμένο δρόμο της επαρχίας.
Στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, η ΠΟΕ-ΟΤΑ κουμπώνει το μισθολογικό με το θεσμικό: αξιοπρεπείς μισθοί, μαζικές προσλήψεις μόνιμου προσωπικού, επαρκής χρηματοδότηση δήμων, δημόσιες και κοινωνικές υπηρεσίες προς όφελος των πολιτών και όχι των εργολάβων. Και, μαζί, ένα αίτημα-σφήνα που δείχνει πόσο «διοικητική» μπορεί να γίνει η οργή: κατάργηση της «διάταξης Βορίδη» και τέλος στην «ομηρία» των συμβασιούχων, με μονιμοποίηση. Αν τα διαβάσεις όλα μαζί, μοιάζει με απόπειρα να σωθεί όχι μόνο ο εργαζόμενος, αλλά και η ίδια η έννοια του Δήμου ως υπηρεσίας, όχι ως μαγαζιού.
Παράλληλα, η ΚΕΔΕ (οι δήμαρχοι δηλαδή, από την άλλη όχθη του ίδιου ποταμιού) κατεβάζει ρολά συμβολικά και ζητά περισσότερη κρατική χρηματοδότηση και μεγαλύτερη διοικητική και οικονομική αυτοτέλεια. Το ενδιαφέρον εδώ είναι πως, για μια μέρα, μοιάζει να συναντιούνται στο ίδιο πεζοδρόμιο εργαζόμενοι των Δήμων και τα αφεντικά τους.
Στην Υγεία, η ΠΟΕΔΗΝ συμμετέχει στην 24ωρη απεργία, δένοντας τη διαμαρτυρία με τις δαπάνες Υγείας του προϋπολογισμού και την εκτίμηση ότι έτσι «δεν ανατάσσεται» το δημόσιο σύστημα. Και επειδή η Ελλάδα δεν μπορεί να κρατήσει μία συζήτηση χωρίς να ακουμπήσει χωράφι, μπαίνει και το αίτημα για διαφάνεια στην κατανομή κοινοτικών κονδυλίων, στο πλαίσιο στήριξης των αγροτικών κινητοποιήσεων.
Ο ιδιωτικός τομέας εμφανίζεται όχι με γενική απεργία της ΓΣΕΕ (δεν έχει κηρυχθεί), αλλά με σωματεία και στάσεις εργασίας. Η Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων, για παράδειγμα, καλεί σε στάση εργασίας και συλλαλητήρια, με γλώσσα που επιμένει στη φορολογική πίεση, στην ακρίβεια και στους «μισθούς πείνας», και με το μόνιμο υπόστρωμα των εργασιακών σχέσεων που τεντώνουν προς 13ωρα και σπάσιμο των συλλογικών συμβάσεων.
Και πίσω από όλα αυτά υπάρχει η κοινή φράση που αλλάζει πρόσωπα αλλά όχι νόημα: «να μπει τέλος» στη φτώχεια και στην ακρίβεια, να υπάρξει μισθός που να μοιάζει με μισθό, υπηρεσίες που να λειτουργούν, κράτος που να μη θυμίζει αυτόματο μηχάνημα εισιτηρίων με χαλασμένο κουμπί «ρέστα».
Όσο δίκαια κι αν ακούγονται αυτά τα αιτήματα, η 24ωρη απεργία δεν τα φέρνει πιο κοντά στην πραγματοποίησή τους. Για ένα 24ωρο σταματά η δουλειά, γίνεται μια κινητοποίηση και την επόμενη μέρα όλα συνεχίζουν. Οι εργαζόμενοι ίσως χάνουν μεροκάματα, ίσως δεν χάνουν, οι υπηρεσίες συσσωρεύουν εκκρεμότητες και ο Προϋπολογισμός ψηφίζεται κανονικά λόγω κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας. Η κυβέρνηση, καμία κυβέρνηση ποτέ στην ιστορία δεν πιέστηκε σοβαρά από μια μεμονωμένη μέρα απεργίας.
0 Σχόλια