Καθισμένοι στην πλατεία Συντάγματος, ο Άγγελος Τερζάκης και ο Νίκος Καρούζος απολαμβάνουν το πρωινό τους φρέντο εσπρέσο, μέτριο, με ζαχαρίνη και εβαπορέ με μειωμένα λιπαρά. Κοιτούν τα λίγα παιδιά που παίζουν στην πλατεία κι αμέσως σκέφτονται τις παιδικές χαρές της πόλης που πρόκειται να κλείσουν μέχρι το καλοκαίρι του 2026. Έτσι ειπώθηκε και επικυρώθηκε χθες στο δημοτικό συμβούλιο της πόλης. Οι υπογραφές των αρμοδίων ήδη έχουν πέσει κι αυτοί οι δυο το έμαθαν από νωρίς. «Δεν έχουν τις απαιτούμενες άδειες οι παιδικές χαρές», λέει, «και θα κλείσουν». Πλην μίας. Μιας καινούριας στην έξοδο της πόλης.
Ο Τερζάκης, στοχαζόμενος την είδηση, σκέφτεται πως η Ελλάδα πάντα έμαθε να υπογράφει τα δέοντα εκ των υστέρων. Σαν να ήταν το θέατρο του δημόσιου βίου ένα έργο χωρίς σκηνοθεσία αλλά με σχολαστικό έλεγχο στα παρασκήνια. Ο Καρούζος το συλλογίζεται σαν φως που άλλαξε λάμπα. Τα παιδιά, λέει, θα βρουν αλλού την αιώρηση: σε ένα πεζούλι, σε ένα σχοινί, σε ένα άλμα χωρίς σχέδιο. Τον διασκεδάζει το ότι η ασφάλεια ζητά χαρτιά για να υπάρξει. Ο Τερζάκης τον διορθώνει. Δεν είναι ζήτημα χαρτιών αλλά γερών κατασκευών. Τα πάντα έχουν να κάνουν με την κατασκευή. Τα πάντα έχουν να κάνουν με τη φόρμα.
Ο Τερζάκης, ομολογουμένως, είναι πιο λογικός. Πιστεύει στην πειθαρχία, στην οργάνωση, στην ευθύνη του ανθρώπου απέναντι στο σύνολο. Όμως, ακόμα κι έτσι, μπροστά σε αυτή την απαγόρευση για τα παιδιά, έστω για λόγους ασφαλείας, νιώθει μια υποψία ότι η λογική της τάξης έχει υπερβάλει λιγάκι. Αλλά δεν το παραδέχεται. Ο Καρούζος το ξέρει αυτό και χαμογελά. Για εκείνον τίποτα δεν σώζεται με την τάξη. Αντιθέτως, όλα χάνονται. Αν δεν μπορείς να κινδυνέψεις λίγο, ούτε ποίηση υπάρχει ούτε παιδική χαρά.
Οι δύο άνδρες σηκώνονται σχεδόν ταυτόχρονα, σαν να αναγνωρίζουν ότι η συζήτηση δεν τελειώνει ποτέ. Στο Ναύπλιο τίποτα δεν κλείνει οριστικά — ούτε οι παιδικές χαρές ούτε οι διαφωνίες.
0 Σχόλια