Στο Ναύπλιο, πριν από τα μεγάλα εργοστάσια και τα φτηνά κινέζικα, υπήρχε ένας άνθρωπος που έφτιαχνε ποδήλατα. Ο Χαράλαμπος Ραφαηλίδης.
Στο ποδηλατάδικο του πατέρα του, από το ’28, έμαθε να σφίγγει βίδες και να φτιάχνει ισορροπίες. Στη δεκαετία του ’50, νέος ακόμα, φεύγει για Μόναχο — ένα κολέγιο μηχανικών, εργοστάσια, γρανάζια, Sachs. Έξι χρόνια μακριά, ανάμεσα σε μηχανές που δούλευαν σαν καλοκουρδισμένοι υπαλληλοι.
Το ’63 γύρισε. Η Ελλάδα τότε δεν είχε ανάγκη από οράματα, μόνο από βίδες που να ταιριάζουν. Αλλά ο Ραφαηλίδης δεν ησύχασε. Παρακολούθησε σεμινάρια, ταξίδεψε, ξαναείδε τη Γερμανία με τα μάτια του εργάτη που θέλει να καταλάβει.
Και το ’78, έβγαλε το πρώτο του ποδήλατο. Hermes. Ένα παιδικό δεκαεξάρι. Από εκεί ξεκίνησε — και μέσα σε λίγο, είχε επτά μοντέλα, από μικρά μέχρι τα διπλοσκέλετα. Εκατό ποδήλατα τον μήνα, όλα ελληνικά, με “δια βίου εγγύηση”.
Είχαν προηγηθεί παλαιότερα και άλλες κατασκευές ειδικών ποδηλάτων για διάφορες χρήσεις όπως τρίκυκλα.
Τον εμπιστεύτηκαν οι Ταχυδρομικές Υπηρεσίες με περίπου 600 ποδήλατα και τα Διυλιστήρια με κάμποσα ακόμα.
Μα η Ελλάδα δεν ήξερε ποτέ να φυλάει τους δικούς της μηχανικούς. Η Hermes έκλεισε σιγά, όπως σβήνει μια μηχανή χωρίς λάδι, όπως έκλεισε όλη η ελληνική βιομηχανία.
Το 1994 βγήκε στη σύνταξη.
Πέθανε σε ηλικία 79 ετών.
Ίσως κάπου, ένα παλιό ποδήλατο Hermes να κυλά ακόμα σε κάποιο στενό του Ναυπλίου ή της Ελλάδας, σιωπηλό και σταθερό, όπως ήταν κι εκείνος.
0 Σχόλια