Πριν από μερικά χρόνια, σε μια γειτονιά του Ναυπλίου, παρατήρησα μια γυναίκα. Απροσδιορίστου ηλικίας· μπορεί να ήταν τριάντα, μπορεί σαράντα, μπορεί δεν ξέρω.
Φορούσε παλιόρουχα, κρατούσε μια σκούπα κι ένα φαράσι, και με βλέμμα σκυφτό σκουπίζε τη γειτονιά της. Έδειχνε τελείως αδιάφορη για όσα συνέβαιναν γύρω της — αυτοκίνητα, κόσμο, φωνές. Ήταν απόλυτα αφοσιωμένη στο σκούπισμα του δρόμου και του πεζοδρομίου. Μαζί της είχε μια μεγάλη σακούλα σκουπιδιών, την οποία έσερνε πάνω της, σαν προέκταση του σώματός της.
Με τον καιρό την ξαναείδα. Κι ύστερα πάλι. Κάθε φορά, λίγο πιο μακριά από τη γειτονιά της. Έφευγε από τα όρια του τετραγώνου και καθάριζε δρόμους, ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα πιο μακριά. Πάντα με τον ίδιο ρυθμό, την ίδια σιωπή, το ίδιο βλέμμα.
Δεν γνωρίζω το όνομά της. Ξέρω ελάχιστα για την οικογένειά της από τη γειτονιά. Δεν της μίλησα ποτέ, αν και το σκέφτηκα πολλές φορές. Κάθε φορά, όμως, κέρδιζε μέσα μου το σνομπίστικο DNA του Ναυπλίου, κι έτσι συνέχιζα τη δουλειά μου, κάνοντας πως δεν τη βλέπω.
Τώρα πια, η γυναίκα αυτή σκούπιζει σχεδόν όλο το Ναύπλιο. Την έχω πετύχει εκατοντάδες μέτρα μακριά από τη γειτονιά της· στην παραλία για παράδειγμα, γύρω από τους πράσινους κάδους της παλιάς πόλης, να μαζεύει άδεια κουπάκια παγωτών, χαρτιά, αποτσίγαρα. Γύρω της, ο κόσμος να περνάει — τουρίστες, ντόπιοι, αδιάφοροι. Να πετούν κι άλλες συσκευασίες στον υπερπλήρη κάδο, σαν να μην υπάρχει άνθρωπος εκεί, σαν να είναι αόρατη. Και εκείνη, αμίλητη, να σκύβει και να σκουπίζει, με την ίδια προσήλωση.
Δεν γνωρίζω άνθρωπο με μεγαλύτερη προσφορά στον δημόσιο βίο της πόλης. Ούτε άνθρωπο πιο αόρατο.
0 Σχόλια