Δούλοι στα χωράφια της Ελλάδας: Όταν η ευημερία μας χτίζεται πάνω σε σιωπηλούς εργάτες

Η αστυνομία ανακοίνωσε εχθές ότι εξάρθρωσε οργάνωση που εμπορευόταν ανθρώπους από το Νεπάλ. Τους έφερναν στην Ελλάδα με υποσχέσεις για δουλειά, τους έπαιρναν τα χαρτιά, τους στοίβαζαν σε αποθήκες και τους έβαζαν να δουλεύουν στα χωράφια χωρίς λεφτά, χωρίς ύπνο, χωρίς φωνή. Μια γυναίκα-δόλωμα, ένα δίκτυο από μεσάζοντες, κι ένας ολόκληρος μηχανισμός που δούλευε αθόρυβα από νομό σε νομό. 

Αργολίδα, Ηλεία, Αρκαδία, Λακωνία, Μεσσηνία, Λάρισα και Βοιωτία. 20 κατηγορούμενοι, εκ των οποίων 17 με κατηγορίες μελών εγκληματικής οργάνωσης. 25 θύματα, όλοι υπήκοοι Νεπάλ. 

Οι περιγραφές του δελτίου τύπου της αστυνομίας είναι ψυχρές, αλλά πίσω τους χωράει ολόκληρη κόλαση: άνθρωποι στοιβαγμένοι σε αποθήκες με πλαστικά στρώματα, χωρίς τουαλέτες, με ένα λάστιχο για νερό. Τα διαβατήρια μαζεμένα σε μια σακούλα, τα κινητά απαγορευμένα. Οι εργοδηγοί να μετράνε ώρες και κορμιά, όχι πρόσωπα. Κάποιοι να κοιμούνται με τα ρούχα της δουλειάς, να ξυπνούν πριν το φως για να κόψουν πορτοκάλια που δεν θα φάνε ποτέ. Ένας κόσμος παράλληλος, σιωπηλός, που τρέφει τον δικό μας.

Δεν είναι καινούριο αυτό. Οι ίδιοι τόποι που κάποτε γέννησαν εργάτες για τη Γερμανία, τώρα φιλοξενούν δούλους για τα δικά μας φρούτα και λαχανικά. Οι ίδιες λέξεις: «φιλοξενία», «δουλειά», «καλύτερη ζωή», επαναλαμβάνονται σαν ειρωνία πάνω στο ίδιο χώμα. Η οικονομία της επιβίωσης χρειάζεται πάντα κάποιον πιο κάτω.

Η σύγχρονη δουλεία δεν έχει πια αλυσίδες, έχει συμβόλαια, σιωπή και ανασφάλιστη εργασία. Έχει μεσάζοντες με κινητά, εργοδότες που δεν ρωτούν πολλά και χωράφια που ματώνουν χωρίς να το δείχνουν. 

Κι ύστερα όλα συνεχίζονται. Τα χωράφια θέλουν χέρια και τα σούπερ μάρκετ θέλουν γεμάτα ράφια. 

Κανείς δεν θα αναρωτηθεί ποιος μάζεψε τις ντομάτες, αρκεί να είναι σε καλές τιμές. 

Ναύπλιο, 10 Οκτωβρίου 2025.