Το τρένο που γίνεται ποδήλατο σε 244 χιλιόμετρα

Κάποτε, η Πελοπόννησος είχε το πιο πυκνό σιδηροδρομικό δίκτυο της χώρας. Από την Κόρινθο ως την Καλαμάτα, οι ράγες περνούσαν απ’ τα βουνά, τις γέφυρες και τις ρεματιές, κουβαλώντας ανθρώπους, λάδια και ιστορίες. Έπειτα, ήρθαν τα λεωφορεία, τα ΙΧ, η σιωπή. Τα τρένα σταμάτησαν, τα σταθμαρχεία άδεια, τα σίδερα σκουριασμένα.

Και τώρα, λένε, θέλουν να περάσουν απ’ τα ίδια χώματα ποδήλατα.

Η κυβέρνηση, λέει, μέσω του Τεχνικού Επιμελητηρίου και του Υπουργείου Περιβάλλοντος, ετοιμάζει μελέτες για τη μετατροπή περίπου 244 χιλιομέτρων της παλιάς γραμμής σε ποδηλατόδρομο — από την Κόρινθο μέχρι την Καλαμάτα. Κόστος μελετών γύρω στα 4,5 εκατομμύρια ευρώ, χρηματοδότηση από το Πράσινο Ταμείο. Μιλάνε για τουρισμό, για οικολογία, για έναν νέο άξονα ήπιων μετακινήσεων που θα διασχίζει την Πελοπόννησο χωρίς καύσιμα και θόρυβο.

Μα οι αντιδράσεις είναι πολλές. Δήμοι, περιφερειακοί σύμβουλοι, παλιοί σιδηροδρομικοί. Λένε πως δεν έχει γίνει καμία μελέτη σκοπιμότητας, πως η γραμμή είναι εθνική υποδομή, πως έχουν ξοδευτεί εκατομμύρια για να μείνει όρθια. Κάποιοι φοβούνται πως άμα φύγουν οι ράγες, τελείωσε για πάντα το τρένο. Ότι έτσι τελειώνει και η ιδέα της επαναλειτουργίας.

Μόνο που η αλήθεια είναι πιο διακριτική και ανείπωτη. Τα τρένα αυτά δεν πρόκειται να ξαναπεράσουν. Όχι επειδή δεν θέλουμε· επειδή κανείς δεν τα περιμένει πια. Οι πόλεις, οι πολίτες γύρισαν την πλάτη στις ράγες τους. Κι από την άλλη, αν, αν το έργο γίνει χωρίς να φαγωθούν χρήματα, χωρίς καθυστερήσεις, όμορφα κι οργανωμένα, τότε η Πελοπόννησος, αν και θα χάσει την ελπίδα της για την επαναλειτουργία του πιο οικολογικού μέσου μαζικής μεταφοράς, θα αποκτήσει όμως έναν καινούριο και μεγάλο τουριστικό και αθλητικό πνεύμονα. 

Ίσως, λοιπόν, το ποδήλατο να μην είναι η ταφή του σιδηροδρόμου, αλλά η μετενσάρκωσή του. Να ξαναμπεί ζωή πάνω στην ίδια γραμμή. Όχι ταχύτητα, αλλά ρυθμός. Όχι μεταφορά, αλλά πορεία. Ίσως να ’ναι αυτό το καινούργιο τρένο: ήσυχο, ανθρώπινο, δίχως ράγες.

Και ίσως, για μια φορά, να μην χρειάζεται να κρατήσουμε κάτι επειδή κάποτε υπήρχε· αλλά επειδή ακόμα μπορεί να μεταμορφωθεί.

Ναύπλιο, 8 Οκτωβρίου 2025.