Η πραγματικότητα του κόσμου πια χωρίζεται στα δύο. Στην πραγματικότητα που βιώνουμε στην καθημερινή μας ζωή, στη δουλειά μας, στις βόλτες μας, μέσα στην κοινωνία που ζούμε, και στην πραγματικότητα των social media.
Έτσι και αυτό το καλοκαίρι του σωτήριου έτους 2025, τώρα που τελειώνει, η πραγματικότητα χωρίστηκε ανάμεσα σε μια άτονη, αδιάθετη, άνευρη, αδιάφορη, αγέλαστη αλλά πολυπληθής κοινωνική ζωή και σε μια οθονική πραγματικότητα γεμάτη κεφάτους ανθρώπους, απίστευτα τοπία, συναυλίες, ηλιοβασιλέματα, κότερα, αυθόρμητες πόζες, χαμόγελα, παλλόμενα σώματα, πανηγύρια, κέφια και χαρές.
Αυτή η αντίφαση, μεταξύ του τρισδιάστατου και του δισδιάστατου κόσμου μας, όσο περνούσαν οι μέρες αυτού του καλοκαιριού, κόντεψε να με τρελάνει. Γιατί βρέθηκα καμιά φορά μέσα σε βαρετές συναυλίες, που είχαν ξενερώσει μέχρι και τα παγάκια των ποτών εντός των πλαστικών ποτηρίων, κι ύστερα είδα αναρτήσεις του γεγονότος διθυραμβικές: φωτογραφίες ατελείωτου κεφιού και λόγια αξέχαστης νυκτός. Πού ήμουν εγώ μέσα σε όλο αυτό, σκέφτηκα.
Βόλταρα σε δρόμους αφύσικης κοσμοσυρροής και θορύβου, δρόμους σκουντηγμάτων και ανθρώπινου μποτιλιαρίσματος, κι ύστερα είδα φωτογραφίες ανέμελης πόζας και αιώνιας καλοκαιρινής αποθανάτισης της ευτυχίας. Πώς κατάφεραν να κρατήσουν σταθερή την κάμερα μέσα σε τόσο ενοχλητικό στριμωξίδι, αναρωτήθηκα.
Κυρίως όμως, είδα ανθρώπους σκυθρωπούς, αμίλητους και κακοδιάθετους· κι ύστερα, την ίδια μέρα, λίγα λεπτά μετά, τους είδα στην οθόνη μου σε πόζα ζωντανών και χαρούμενων οργανισμών.
Μα ποιο καλοκαίρι ζήσαμε τελικά; Εκείνο που μυρίζει ιδρώτα στα μέσα μαζικής μεταφοράς, στις ουρές για μια χωριάτικη σαλάτα, για μια θέση πάρκινγκ στην παραλία ή για ένα κοκτέιλ; Ή εκείνο που μοιάζει με διαφήμιση αναψυκτικού; Το καλοκαίρι με τα πλαστικά ποτήρια, τις άδειες τσέπες και τη ζέστη που δεν αντέχεται ή το καλοκαίρι με τα ηλιοβασιλέματα που κρατάνε για πάντα, έστω κι αν διήρκεσαν μόνο τρία δευτερόλεπτα story;
Κι ίσως κάπου εδώ να κρύβεται η αλήθεια: ζήσαμε δύο καλοκαίρια ταυτόχρονα, αλλά κανένα ολοκληρωμένα. Το ένα μας έπνιξε με τον ιδρώτα, την κούραση, τον φόβο των γεγονότων που μας κατακλύζουν και τον αδιάθετο μετά-covid κοσμάκη του. Το άλλο μας μάγεψε με εικόνες που δεν ήταν ποτέ δικές μας. Κι ας ήμασταν κι εμείς εκεί. Σαν να δανειστήκαμε χαρά από την αποτύπωση της οθόνης, χωρίς να τη νιώσουμε στα σωθικά μας. Σαν να κρατήσαμε στα χέρια μας άδεια ποτήρια κι ύστερα τα γεμίσαμε με μαγικά φίλτρα.
Και κάπως έτσι τελείωσε. Ένα καλοκαίρι διπλό. Ένα στον κόσμο τον κανονικό κι ένα στον κόσμο τον ψηφιακό. Ένα καλοκαίρι ολίγον αδιάφορο από τη μία κι ένα καλοκαίρι μεθυσμένο από χαρά και φτιασιδωμένη ευτυχία.
Αντίο λοιπόν, καλοκαίρι 2025. Θα μας λείψεις. Γιατί πάντα μας λείπει αυτό που μας καίει.
0 Σχόλια