Το βράδυ μεταξύ της 17ης και της 18ης Σεπτεμβρίου του 2013, δολοφονείται στον Πειραιά ο Παύλος Φύσσας. Βρίσκομαι στο Ναύπλιο. Την άλλη μέρα το πρωί έχει κανονιστεί μια διαμαρτυρία, μια εκδήλωση στην πλατεία Δημαρχείου της πόλης, δεν θυμάμαι ακριβώς τι, και πάω να κάνω ρεπορταζάκι.
Πολύς κόσμος. Με πλησιάζει κάποια στιγμή ένα μέλος του Αντιφασιστικού Μετώπου Αργολίδας, ήμουν κι εγώ τότε μέλος, και μου λέει πως υπάρχουν πληροφορίες πως κάποιος δικός μας δολοφονήθηκε στην Αθήνα. Τα κανάλια μου λέει αναφέρουν οπαδική βία αλλά είναι θολό ακόμα το τοπίο.
Δεν δίνω και πολύ σημασία και συνεχίζω το ρεπορταζάκι του τοπικού γεγονότος ώσπου ξαφνικά χτυπάει το τηλέφωνό μου. Το σηκώνω.
Στην άλλη γραμμή είναι μια γνωστή μου δημοσιογράφος εξ' Αθηνών που πρόσκειται στο κόμμα της Νέας Δημοκρατίας. Λέμε τα τυπικά πολύ βιαστικά, τι κάνεις καλά, εσύ τι κάνεις, καλά, κι έπειτα με ενημερώνει πως με πήρε τηλέφωνο για να μου πει ότι η δολοφονία, που θα ακούσω σήμερα και που θα γίνει κεντρικό θέμα, είναι καθαρά πολιτική. Συνεχίζει λέγοντας πως η Χρυσή Αυγή είναι πλέον ανεξέλεγκτη, πολυπληθής και οργανωμένη μέσα σε όλες τις λαϊκές συνοικίες, κυρίως της Αθήνας, και πως η Νέα Δημοκρατία έχει κρυφές δημοσκοπήσεις που τη δείχνουν να ξεπερνά κατά πολύ το 15%.
Μένω μαλάκας τελείως στη γραμμή, δεν μπορώ να επεξεργαστώ τόση πληροφορία, τόσο γρήγορα, αποστασιοποιούμαι από την δραματικότητα της αφήγησης, δε νιώθω δηλαδή ηθελημένα τίποτα, και η γνωστή μου συνεχίζει λέγοντας πως ανησυχεί για μένα, μου συνιστά να μη γράφω πολύ επιθετικά άρθρα εναντίον της Χρυσής Αυγής το επόμενο διάστημα, γιατί αυτοί θα αρχίσουν να κυνηγάνε κόσμο σε όλη την Ελλάδα, πως έχουν εκτραχυνθεί, πως είναι πλέον ζαλισμένοι από την αλαζονεία της δύναμής τους και πως έχουν πλέον ανοιχτή συνεργασία με τον υπόκοσμο, ημεδαπό και αλλοδαπό υπόκοσμο. Τέλος, με ενημέρωνει πως κάποιος Υπουργός (αποδείχτηκε στη συνέχεια πως ήταν ο Δένδιας), μαζεύει στοιχεία εναντίον της Χρυσής Αυγής γιατί το σύστημα έχει ταρακουνηθεί συθέμελα με τα ποσοστά της (αυτήν ακριβώς την έκφραση χρησιμοποίησε) και θέλει να την καταστρέψει.
Την ευχαριστώ πολύ για την ενημέρωση, χαιρετιόμαστε και κλείνουμε.
Την ιστορία λοιπόν αυτή, όπως και όλες τις πληροφορίες γύρω της, την αναφέρω πρώτη φορά, τώρα, 12 χρόνια και μία μέρα μετά τη δολοφονία του ήρωα Παύλου Φύσσα, αυτού του γενναίου Έλληνα. Η λέξη Έλληνας με όλη την οικουμενική σημασία της.
Ο καθένας μπορεί να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα από αυτήν την ιστορία. Άλλος να την πιστέψει, άλλος να αμφιβάλει για τη γνησιότητά της. Άλλο να καταλάβει το τάδε, άλλος το δείνα, αναλόγως των ιδεολογικών του πεποιθήσεων. Εγώ κατάλαβα πάντως από τότε ως και τώρα, 12 χρόνια ακριβώς μετά, πως ο Παύλος είναι το μοναδικό φως μέσα σε ένα βαθύ πολιτικό σκοτάδι. Σε ένα σκοτάδι που κανείς και καμία δεν μπορεί να γνωρίζει ξεκάθαρα τα κίνητρα των πολιτικών πράξεων και τις βαθιές τους συνέπειες. Σε ένα σκοτάδι που η χαμηλή αισθητική, η ρητορική του διχασμού και του μίσους, ο κυνισμός του πολιτικού λόγου, η προπαγάνδα και ο πολιτικός φανατισμός διαχύθηκαν σε όλο το πολιτικό φάσμα. Η Χρυσή Αυγή ως όνομα, ως brand, έχει τελειώσει πια. Ο χρυσαυγιτισμός όμως, ως πολιτική πρακτική, ρητορική και επικοινωνιακή παρουσία, αφού πρώτα τεμαχίστηκε από ειδικούς και αρμοδίους, διαφημιστές, επικοινωνιολόγους και πολιτικούς αναλυτές, μοίρασε τα κομμάτια του προς εκμετάλλευση σε εχθρούς και φίλους μέχρι τα σήμερα. Και όπως δείχνουν τα πράγματα, θα συνεχίσει να το κάνει δημιουργώντας συνθήκες πολιτικής και δημοκρατικής παρακμής.
Και κάπου εκεί, έρχεται κάθε χρόνο ο Παύλος ως φωτεινή υπενθύμιση.
Η οθόνη βουλιάζει, σαλεύει το πλήθος
εικόνες ξεχύνονται με μιας
πού πας παλληκάρι, ωραίο σαν μύθος
κι ολόισια στον θάνατο κολυμπάς
Ωδή στον Γεώργιο Καραϊσκάκη (1969), Διονύσης Σαββόπουλος
0 Σχόλια