Κάποτε υπήρξε ένας πλανήτης που ήθελε να γίνει κάτι παραπάνω από αυτό που ήταν. Άρη τον λέμε τώρα, αλλά τότε ίσως να ήταν απλώς λάσπη και φιλοδοξία. Λένε πως είχε νερό, μια μικρή και ανεπαίσθητη δόση δροσούλας, κάτι σαν τα καλοκαίρια μας.
Οι επιστήμονες, οι επαγγελματίες του ανείπωτου, βρήκαν κάτι βράχους εκεί, ανθρακούχους, σαν αυτούς που κρατάνε τα μυστικά στη Γη. Και άρχισαν τα ρομπότ να σκάβουν με υπομονή και με φώτα, ψάχνοντας για σημάδια μιας ζωής που δεν ήρθε ποτέ ή που ήρθε και έφυγε σαν προσκεκλημένος που δεν κάθησε ούτε στο τραπέζι.
Ο Άρης δεν είχε αρκετό θυμό ηφαιστειακό για να ξαναζεστάνει το σώμα του. Ήταν ψυχρός, νηφάλιος και καθαρός —και ίσως γι’ αυτό παρέμεινε άγονος. Αντίθετα, εδώ στη Γη το διοξείδιο του άνθρακα κυκλοφορεί σαν μελωδία: μέσα απ’ τα βουνά, έξω απ’ τα στόματα, πάνω απ’ τις πόλεις. Ο κύκλος ζωής εδώ έχει τουλάχιστον πλοκή. Στον Άρη, απλώς έληξε η παράσταση πριν ξεκινήσει. Τώρα λένε πως αν βρούμε έστω και ίχνος μικροοργανισμού σε έναν βράχο, τότε η ζωή είναι απλό φαινόμενο. Αν όχι, τότε είμαστε μόνοι — τραγικά, γελοία, διαστημικά μόνοι.
Και κάπως έτσι, το μεγάλο στοίχημα της ανθρωπότητας εξαρτάται από ένα κουτί πετρώματα που ίσως φτάσει κάποτε από τον Άρη. Γιατί δεν μας αρκεί που ζούμε — θέλουμε απόδειξη ότι αυτό δεν είναι τυχαίο. Αν ο Άρης δεν είχε ζωή, είναι γιατί δεν πρόλαβε να γίνει σαν εμάς. Αν είχε, τότε ίσως είμαστε λιγότερο μοναδικοί απ’ όσο μας συμφέρει. Όπως και να ’χει, η έρημος εκεί λέει πολλά για το μέλλον εδώ. Κι οι βράχοι μιλούν πιο αντικειμενικά απ’ τους ανθρώπους.
Ιούλιος 2025.
0 Σχόλια